In memory of
David van Deinse
Het is met diepe droefheid dat we afscheid hebben moeten nemen van David van Deinse, een geliefd arts, toegewijde echtgenoot, en zorgzame vader. Zijn levensreis was een toonbeeld van compassie, toewijding en liefde. Niet alleen heeft hij als arts ontelbare levens aangeraakt en verbeterd, maar als echtgenoot en vader heeft hij een onuitwisbare indruk achtergelaten op de harten van zijn geliefden.
De herinnering aan David zal blijven voortleven in de vele levens die hij heeft geraakt. Zijn warmte, wijsheid en vriendelijkheid zullen nooit vergeten worden.
Als eerbetoon aan zijn prachtige leven en nalatenschap, nodigen we vrienden, familie, collega’s, patiënten en iedereen wiens leven op enige wijze verrijkt is door David uit om hier een bericht achter te laten.
Moge deze pagina dienen als een verzamelplaats van liefde, herinneringen en steun, ter ere van een uitzonderlijk mens wiens geest altijd bij ons zal blijven.
Daar heb ik weinig aan toe te voegen. David kende ik als een zeer vriendelijke en open collega. Altijd bereid om iets uit te leggen. En inderdaad ook een beetje rebels, maar dan wel met humor. We zullen hem missen.
Ik leerde David,noemde hem toen Joep !?. Bij de opleiding manuele geneeskunde in Eindhoven , dat is inmiddels lang geleden. Joep stopte om Sickesz te gaan doen. Ik begreep dat toen niet. Later volgde ik zijn voorbeeld na Eindhoven afgemaakt te hbben. Wij zagen elkaar bij de bijeenkomsten met vakgenoten. Altijd prima contact. Maar jammer genoeg veel te weinig. Zijn onverwachte dood heeft mij hard geraakt. Hij verdiende dit niet. Maar er zijn zaken die je niet in de hand hebt, hoe graag je dat ook zou willen. Wetenschap heeft nog geen oplossing gevonden. Voor vrouw en dochter is dit verlies het ergste. Ik wens jullie heel veel sterkte. Hij was een goed mens en goede collega. Hij ruste in vrede , is een cliché ,maar helaas is er niets anders.
Lex
Het bericht over het overlijden van dokter Deinse heeft grote indruk op mij gemaakt.
Weliswaar heb ik hem door omstandigheden de laatste paar jaar niet meer kunnen consulteren.
Echter in voorgaande jaren heeft hij mij gezondheidsadviezen gegeven, die niet direct te maken
hadden met de klachten waarvoor ik mij liet behandelen.
Hij begreep mijn chronische aandoening en heeft mij hierover meer uitgelegd dan ooit mijn
huisarts en mijn reumatoloog mij verteld hebben.
Ik herinner mij dokter Deinse zijnde een arts met een onstellbare hoeveelheid kennis.
Knap, heel knap.
Mijn medeleven gaat uit naar zijn vrouw en dochter.
Liefde, inzicht en kracht.
Marianne Abbink.
Lieve vrienden en familie,
Op deze verdrietige dag staan we samen om afscheid te nemen van onze geliefde vriend, David. Zijn plotselinge overlijden heeft een diepe leegte achtergelaten in onze harten. We herinneren ons de kostbare momenten die we met hem hebben gedeeld, en we koesteren de vriendschap die ons leven heeft verrijkt.
David was een man van vele talenten. Hij was niet alleen een briljante geest, maar ook een warme en zorgzame ziel. Zijn energie was aanstekelijk, en hij stak zijn hart en ziel in alles wat hij deed. Ik bewonderde hem altijd voor zijn geniale make-up, die zijn creativiteit en passie weerspiegelde.
We speelden bijna dagelijks schaak toen we samen medicijnen studeerden in Utrecht. David was een geduchte tegenstander, maar hij was ook een loyale vriend. Samen hebben we de lopende band in een fabriek geautomatiseerd, waar hij zijn uitgebreide elektronische kennis inbracht. Zijn vastberadenheid en vaardigheden waren bewonderenswaardig.
Maar bovenal herinner ik me de reizen die we samen hebben gemaakt door Europa. Van pittoreske dorpjes tot bruisende steden, David was altijd in zijn element. Zijn ogen straalden van opwinding terwijl we nieuwe plekken ontdekten en avonturen beleefden. Die herinneringen zullen voor altijd in mijn hart blijven.
Toen ik in 1979 naar Australië emigreerde, zagen we elkaar alleen op sporadische momenten wanneer ik terugkwam naar Nederland. Maar onze vriendschap bleef onveranderd. David was als een broer voor me, en zijn afwezigheid laat een diepe wond achter.
Lieve David, je was meer dan een vriend; je was een metgezel, een mentor en een bron van inspiratie. Je hebt een onuitwisbare indruk achtergelaten op iedereen die je hebt ontmoet. We zullen je missen, maar we zullen je nooit vergeten.
En dan is er Anne-Rose, zijn zielsverwant. Hun liefde was diep en onvoorwaardelijk. Anne-Rose, ontroostbaar in haar verdriet, draagt de herinnering aan David met zich mee. Hun verbondenheid was sterk en zal voortleven in de verhalen die we delen.
En laten we Aimée, zijn oogappel en dochter, niet vergeten. Haar vader zal een onuitwisbare leegte achterlaten in haar hart. De herinneringen aan hun tijd samen zullen haar troosten, maar het gemis zal altijd voelbaar zijn. Aimée zal haar vader missen, maar ze zal ook zijn liefde en wijsheid met zich meedragen, als een kostbare erfenis.
Rust zacht, lieve vriend. Je bent voor altijd in onze gedachten.
Vaarwel, David.
Een bos krullen, een bril, een ongelofelijk brein, Joep (toen) , de broer van Hans . Vriendelijk, on zelf zuchtig, altijd bezig met een of ander project, of het nou een keuken bouwen was voor zijn moeder of computer lessen schrijven voor een TV programma, hij kon het allemaal..
Lang niet gezien vanwege de afstand met Australië . Toch valt er nu een gat aan de andere kant van de wereld.
My sincere condolences for Anne-Rose and Aimee.
Sterkte.
Wat pakkend geschreven. Precies zoals wij David hebben mogen leren kennen. Al zingend en neuriënd mijn rug rechtzettend. Mooie gesprekken gevoerd over wat er allemaal in de wereld gebeurd. Een dierbare herinnering aan. Wij wensen familie, vrienden en iedereen die David een warm hart toedraagt, heel veel sterkte met de heftige verlies.
Abe Dijkstra & Annemiek Boxtart
Vriendelijk, kundig en intelligent, Zo’n mens waar je meteen alle vertrouwen in hebt. En iedere keer wanneer ik bij hem geweest was ging ik naar huis met een paar goeie adviezen én meestal ook nog met een prachtig verhaal. Als ik nu mijn ogen sluit en aan David denk hoor ik zijn beroemde “pom, pom, pom” en ik glimlach. Anne Rose en Aimee wens ik heel veel sterkte.
David en ik maakten jarenlang deel uit van het bestuur van KNMG District Groot Gelre, een enthousiast gezelschap, waarin David een unieke plaats innam. Zijn inbreng werd gekenmerkt door rust, vriendelijkheid en bescheidenheid. Toch kon hij op beslissende momenten het verlossende woord spreken, waarna een nieuwe koers kon worden uitgezet.
Wij zullen ons dankbaar David blijven herinneren als een sympathieke , trouwe collega,
Aad van der Steen,
ex-voorzitter District Groot Gelre
Lieve Anne Rose.
We hebben elkaar maar éénmaal ontmoet. Jij, David en ik. Bij ons in de tuin in Vázsnok, Hongarije. Toen overwogen jullie nog om ook een huis te kopen in dit prachtige land. Dat is al weer vijf jaar geleden. Het werd uiteindelijk Zweden. Omdat jullie zo van sneeuw houden.
Sinds die ene ontmoeting, waarbij jij, David en ik het gevoel hadden dat het zomaar klikte, hebben we altijd contact gehouden. Per mail. Per signal. En een paar keer telefonisch. Over van alles en nog wat. Wilde plannen; de toestand in de wereld; de politiek van Nederland; de wereld van de crypto munten. Echt van alles.
Die digitale en telefonische ontmoetingen verdiepten onze eerste klik. Als of we elkaar eigenlijk al heel lang kenden. Warm. Intiem. Jouw enthousiasme en David zijn rustige toon. Jij druk met Zweedse les begonnen en zelfs vrijwilligerswerk aldaar opgepakt. David de zakelijke overdracht van zijn praktijk in goede banen proberen te leiden.
Samen sterk, ondanks de vele tegenslagen die jullie te verduren hadden. Verbonden. Gelukkig.
We zouden elkaar zeker nog eens ontmoeten. Ergens halverwege, toch nog een keer bij ons, of gewoon in Zweden. We wisten het zeker. Dat gaan we doen.
Maar de wreedheid van het leven hield daar geen rekening mee. Binnen enkele weken was het bekeken met David. Weg. Jouw grote liefde. En jij, radeloos van verdriet achterblijvend. En je hele wereld op zijn kop.
Lieve, lieve Anne Rose, ik voel de snijdende pijn in je hart, zelfs op deze grote afstand. In gedachten omhels ik je.
David en ik zijn geboren in Voorburg en van de vijf kinderen
hebben wij altijd samen op getrokken.
Dat wil zeggen: we begonnen met handjes vast en duim in de
mond, zonder vader of moeder, lopend naar de kleuterschool
.
.Dat kon toen nog. Altijd buiten spelen met ons buurmeisje
Sunny, en roepen of Geerte buiten kwam spelen.
Later verhuizen naar Vlissingen, de hele zomer op het strand
om de hoek, om samen zandkastelen, forten,en veel boten te
bouwen die door de vloed steevast werden verzwolgen.
Dan in Utrecht bij de fraters op school en ook weer heel veel
buiten spelen.
Veel kinderrijke gezinnen in de straat.
Samen met Paultje met zijn drieën kamperen op de fiets.
Daarna werd de wereld groter; brommers en auto’s.
Weer samen werken bij een vis groothandel om geld te
verdienen voor de grote reis naar Turkije: voor het eerst
vliegtuig, taxi, hotel alles op een dag.
Ook op mijn middelbare school ben je verschillende dagen
mee de klas ingegaan zodat mijn klasgenoten je ook leerden
kennen en natuurlijk ging je ook mee naar mijn examen
feesten.
Na elkaar in militaire dienst waar jij daarna veel zwaarder
terugkwam.
Jij had werk bij Teleac en ook een computerwinkel op de
oude gracht en je medicijnenstudie was bijna afgerond
Samen verbouwen aan het ouderlijk huis en ook met mijn
eerste huisje heb je hard meegeholpen.
Een na de ander gingen we het huis uit en de wijde wereld
verkennen. Kregen andere vrienden en een ander leven.
Waar is die tijd gebleven dat we elkaar aanvulden met zinnen
uit de boeken van Adriaan en Olivier,
Dat we met een heel lang elektrisch snoer geroosterde
boterhammen klaar maakten helemaal achter in de tuin op het
grasveld omdat we dat in een boek gelezen hadden: zo
romantisch
Dat we ’s avonds met mijn autootje een ommetje reden
zonder rijbewijs en nadat we teruggingen van het
politiebureau, jij en ik, en jij op je sokken de bus in moest
omdat je met mij mee was gegaan zonder schoenen.
Die tijd is nu voor altijd voorbij en kon ook nooit zonder jou
mogelijk zijn geweest.
Die fijne tijd zal ik altijd koesteren en ik dank je daar voor.
Wat een schok, en als ik het zo lees is dat niet alleen bij mij het geval.
Heel veel sterkte aan iedereen die achtergebleven is.
Ach lieve Anne-Rose en Aimée,
Dat David in een paar weken tijd alles in zijn leven zag veranderen van een vitaal bestaan met gedurfde plannen naar uiteindelijk volledig loslaten; wat een intense ervaring moet dat voor hem én voor jullie zijn geweest.
Het was in 2011 dat ik David voor het eerst ontmoette en in de bijna wekelijkse contacten die wij sindsdien hadden, heb ik hem leren kennen met zijn professionele en technische inzichten, vaardigheden en behendigheden. Ook werd door de jaren steeds meer zijn aanpassingsvermogen voelbaar. Met iedere nieuwe situatie die in zijn en jullie leven ontstond, zag ik zijn vermogen om het probleem of de uitdaging te doorzien en die dan ook loyaal aan te gaan! Daarbij zorgde zijn creativiteit er steevast voor om de omstandigheden te verzachten of het tijdspad te versnellen.
Ik twijfel er niet aan dat David zijn weg nu in een onstoffelijke wereld vervolgt. Maar dat laat onverlet dat ook ik hier zijn aanwezigheid op de vertrouwde woensdagmiddag mis.
Van harte wens ik jullie vertrouwen en krachtige herinneringen toe!
Ja, een bos zwarte krullen en een brilletje.
Zo ken ik ‘joepie’.
Toen ik in Utrecht woonde, waren we overburen. Mooie herinneringen komen weer boven, oa. hij bezig in de kelder, volgens mij met vuurwerk…
Onze wegen hebben zich gescheiden, zo gaat dat in het leven.
Met in m’n gedachte, ‘ik kom hem nog wel es tegen’….
Daar is het niet van gekomen.
Heel veel sterkte en kracht gewenst in deze verdrietige omstandigheden.
Jacques P.J. Sengers – 1 april 2024
Als patiënt heb ik David zo’n 15 jaar geleden leren kennen en telkens weer was de behandeling zeer functioneel en gezellig vooral.
De kort durende momenten van behandeling waren vol met algemene beschouwingen en zelfs het oprichten van een politieke partij kwam met een glimlach aan de orde.
In mei 2020, was ik weer in zijn praktijk en was erg gecharmeerd van zijn nieuwe Lindberg bril, en vroeg dan ook of ik van hem met z’n nieuwe aanwinst een foto mocht maken. Dat was natuurlijk geen probleem.
Ik ben dan ook blij deze foto als herinnering te hebben.
Dankbaar ben ik dat ik David heb mogen leren kennen en ik zal dan ook vaak aan hem terugdenken in het vertrouwen dat het hem/zijn ziel goed zal gaan !
Wat een verlies is het als een trouwe vriend ineens uit ons leven wordt weggerukt. Dan komen de herinneringen weer terug van een jarenlange vriendschap, die zich over heel Europa verspreidde. Dan zagen we elkaar in Nederland, in dat heerlijke huis in Zoelen, dan weer bij ons in Zwitserland en later bij jullie in Frankrijk en bij ons in Frankrijk. Kleine Aimée, die in de buggy door mijn zoons over de markt van Divonne werd geduwd. Altijd als Wim en ik in Nederland waren, stond er een bezoek aan Roos en Daaf op het programma. David was altijd een bron van technologische informatie, maar ook iemand die intens kon genieten van het gewoon gezellig met vrienden praten en dan natuurlijk ook verwend worden door alle heerlijke maaltijden die Anne-Rose altijd weer wist te maken. David, je hebt ons leven verrijkt en ik draag de herinneringen aan die mooie en fijne tijden voor altijd bij me.
Roos: take your time. It’s a rough ride.
Een knuffel voor jou en Aimée en je weet waar ik ben. Altijd welkom.
Barbara
Wat een schok, om te horen dat ‘mijn wonderdokter’ overleden is. Wanneer ik de afgelopen jaren af en toe bij hem kwam, als ik weer eens niet kon lopen/bewegen van de pijn, was hij altijd bijzonder kundig en een zeer prettige arts om door geholpen te worden. Humor en korte gesprekjes over van alles en nog wat, is wat ik mij hierbij herinner. Daarna liep ik weer met veel minder klachten naar buiten, echt heel bijzonder.
Ik wens alle familie, vrienden en collega’s heel veel sterkte en ik condoleer u allen met het grote verlies van deze bijzondere man.
Een patiënt
Beste Anne- Rose, Aimée, vrienden en familieleden,
De snelheid waarmee het ziekteproces is verlopen, is niet te bevatten.
Toen wij het bericht lazen, hebben we er vaak bij stil gestaan.
Wij condoleren jullie met dit grote verlies.
De medische hulp hebben wij altijd zeer gewaardeerd, het waren hele bijzondere ontmoetingen en ze waren ook heel effectief.
We zullen dat zeker missen.
De herinnering zal altijd blijven en wij wensen jullie heel veel sterkte in deze verdrietige tijd.
Frank Donker & Véronique van Kessel